• W młodości Wood trafił do wojska. Podobno zwykł nosić damską bieliznę pod swym uniformem. Podczas jednej z bitew Ed stracił część zębów.
   

• Po wojnie dorabiał pracując w cyrku. Jedną z postaci, w którą się wcielał była brodata kobieta. Wood zakładał wtedy, skonstruowane przez siebie, sztuczne piersi.
  
  

• Pierwsze kontakty Edwarda z przemysłem filmowym ograniczały się do pisania scenariuszy i reżyserowania reklam telewizyjnych. Jednak prawdziwy debiut miał dopiero nadejść.
   

• 
  W 1953 roku producent George Weiss zgodził się zainwestować pieniądze w pierwszy film Wooda – oparty na biografii transseksualnej Christine Jorgensen dramat psychologiczny. Jorgensen jednak nie chciała mieć z tą produkcją nic wspólnego, więc Wood wzorował scenariusz na własnym życiorysie, a następnie film „Glen czy Glenda”  wyreżyserował oraz zagrał w nim główną rolę.
   

• Tu po raz pierwszy dała się zauważyć jego tendencja do ekspresowego kręcenia filmów. Pseudo-dokumentalny niskobudżetowy (zainwestowano w niego jedynie 26 000 dolarów) „Glen czy Glenda” ukończony został w ciągu 4 dni. Podczas gdy większość reżyserów zwykła tworzyć jedną scenę dziennie, dziesiątki razy dokręcając duble i szukając idealnego ujęcia, Wood bił najprawdziwsze rekordy prędkości – ekipa opuszczała plan po nakręceniu średnio 30 scen w ciągu jednego dnia!
   

• W późniejszych wywiadach Ed mówił: „Jeśli chcecie wiedzieć kim jestem, obejrzyjcie film „Glen czy Glenda” To film o mnie.” Wood szczególnym zainteresowaniem darzył sweterki z angory, w których przez większość czasu paradował nie tylko przed kamerą, ale i kręcił się w nich po planie jako reżyser.
  
  
   
• Wood, jako wielki fan przebrzmiałej już gwiazdy horrorów – Beli Lugosiego, chciał aby ten zagrał w jego debiutanckiej produkcji. Udało mu się go namówić – słynny Drakula wygłosił mroczny, pełen metafor, ekspresywny monolog i zainkasował za ten epizod 1000 dolarów. Nie wiedział jednak, że zostanie on wykorzystany w niskobudżetowym filmie o transwestycie.
  
  
   
• Ekscentryczny reżyser często używał pseudonimów. I tak też na przykład czasem w listach płac widniał jako Ann Gora (te sweterki...) lub jako Akdov Telmig – tu za inspirację służył jego ulubiony napój alkoholowy. Po przeczytaniu imienia i nazwiska wspak wyjdzie nam „vodka gimlet”.
   

• 
  Najsłynniejszym filmem Eda nie był jednak ani „Glen czy Glenda”, ani kilka wyjątkowo słabej jakości horrorów, które powstały w następnych latach, tylko majstersztyk kiczu i powód, dla którego Wood nosi miano „najgorszego reżysera wszech czasów”. Mowa tu oczywiście o „Planie 9 z kosmosu”.

• Aby zrealizować ten film Wood wdał się w łaski przedstawicieli kościoła Baptystów. Dostał pieniądze na ten projekt, jednak musiał zostać spełniony jeden warunek – zarówno reżyser, jak i reszta ekipy została ochrzczona w baptystycznym obrządku.

• Uzależniony od narkotyków, żyjący w nędzy Bela Lugosi zgodził się zagrać w kolejnej produkcji Wooda. Po nakręceniu dwóch próbnych ujęć, aktor zmarł na atak serca. Nie przeszkadzało to Edowi i na miejscu Lugosiego pojawił się zupełnie do niego niepodobny terapeuta żony reżysera. Sprawę ułatwiał fakt, że Bela ubrany był w słynny, oryginalny kostium Drakuli, więc twórca filmu nakazał dublerowi zasłaniać sobie peleryną twarz, aby nikt nie zauważył tej znaczącej zmiany w obsadzie. Zauważyli wszyscy... Na jednym z wydań filmu w liście płac pojawia się informacja, że Lugosi „prawie zagrał”.
  
   
• Początkowo film miał nosić nazwę „Grobowi złodzieje z kosmosu”, jednak kościół Baptystów uznał ten tytuł za dość kontrowersyjny.

• Legenda mówi, że Wood tworząc efekty specjalne wykorzystał wszystko co miał pod ręką, łącznie z talerzami, blachami do pieczenia pizzy i kołpakami od samochodów. Zakupił też plastikowe zabawki dla dzieci. Mimo sporej kreatywności twórcy, bujające się na wyraźnie widocznych sznurkach latające talerze i przewracające się kartonowe nagrobki już wtedy wywoływały salwy śmiechu wśród widzów. Tutaj cały film w pigułce:

https://www.youtube.com/watch?v=1dUe26lFFlM
 

• Nie tylko producent, ale i cała ekipa (oprócz reżysera ma się rozumieć) zdawała sobie sprawę, że film ten poniesie sromotną klęskę. W jednej ze scen aktor grający detektywa kilkakrotnie mierzył z pistoletu do samego siebie aby zobaczyć, czy Wood to zauważy. Wygląda na to, że Ed nie zwrócił uwagi na ten detal i scena trafiła do filmu.
  
  

• Kolejnym po „Planie 9 z kosmosu” dziełem Wooda była „Noc Ghouli”, jednak na oficjalną premierę tego filmu widzowie musieli poczekać całe 23 lata. Materiał utknął w montażowni, bo reżyser nie był w stanie opłacić za niego rachunku.
  
   
• W ostatnich latach swej twórczości Edowi nie powodziło się najlepiej. Pisał scenariusze. Za każdy płacono mu około 100 dolarów, a jego reżyserska kariera ograniczyła się do kręcenia filmów porno.
  

  
  
   
• Niestrudzony twórca kinowych gniotów słynął z wyjątkowo „wysmakowanego” poczucia humoru. Uwielbiał straszyć swoją żonę Kathleen udając, że umiera. W 1978 roku Ed dostał całkiem prawdziwego ataku serca i przez godzinę darł się rozpaczliwie do swej małżonki. Ta zauważając, że po kolejnym wrzasku w wykonaniu Eda nastąpiła niepokojąco długa cisza, w końcu pofatygowała się do drugiego pokoju.Tymczasem ciało Wooda zdążyło już nieco ostygnąć, a on sam właśnie wciskał świętemu Piotrowi łapówkę aby ten otworzył mu wreszcie niebiańskie wrota.
  
  
   
• Dwa lata po śmierci Wood nagrodzony został nagrodą dla „Najgorszego reżysera wszech czasów”, a jego niesławna produkcja „Plan 9 z kosmosu” wyniesiona została na piedestał kiczu z tytułem „Najgorszego filmu wszech czasów”.
  
  

• Po latach filmy angorowego reżysera zyskały status kultowych. W 1998 roku założono oficjalnie zarejestrowaną organizację religijną - „Kościół Eda Wooda”.
  
  
   

• Dla wszystkich tych, którzy chcieliby zapoznać się z twórczością omawianego tu filmowca, mamy dobrą wiadomość. W 2006 roku dokonano remasteringu „Planu 9 z kosmosu” i nadano mu kolor. Teraz nadszedł czas na kolejne dopieszczanie słynnego dzieła. Zainwestowano ogromne pieniądze (wielokrotnie przewyższające oryginalny budżet, ma się rozumieć) w żmudny proces przerabiania każdej pojedynczej klatki filmu. Efektem ma być doskonałej jakości uczta dla miłośników... filmów w pełnym 3D. Bójcie się!