Mianem tym określamy kosmiczną eksplozję gwiazdy powodującą powstanie na niebie niezwykle jasnego obiektu. Z reguły po kilku tygodniach lub miesiącach po Supernowej nie ma śladu, a jej pozostałości zamieniają się w mgławice. Czyli mgławica to fala uderzeniowa po Supernowej. Najbardziej znana współcześnie Supernowa to SN 1987A, którą zaobserwowano 23 lutego 1987 roku w Wielkim Obłoku Magellana. Była ona widoczna gołym okiem.

#2. Mgławica Pierścień

To jedna z najbardziej znanych mgławic. W katalogu Messiera figuruje pod numerem 57 (M57). Odkrył ją Charles Messier w styczniu 1779 poszukując komety. W jego katalogu znalazła się 31 stycznia 1779. Mgławica jest też znana jako NGC 6720 i leży w gwiazdozbiorze Lutni. M57 znajduje się 2,3 tys. lat świetlnych od Ziemi.

#3. Galaktyka Andromedy

Zwana również Messier 31, M31 lub NGC 224, a wcześniej także Wielką Mgławicą w Andromedzie. Leży 2,52 miliona lat świetlnych od Ziemi i nieustannie zbliża się do naszej galaktyki, czyli Drogi Mlecznej. Galaktyka Andromedy jest największą i najjaśniejszą galaktyką nieba północnego i widać ją przez małe lornetki, a także w postaci mgiełki widać ją gołym okiem. Warunkiem jest bezksiężycowa noc i obserwacja z dala od świateł miejskich. Za 4 i pół miliarda lat właśnie taki widok nocnego nieba będzie można zobaczyć z Ziemi (o ile ta jeszcze nie zostanie pochłonięta przez Słońce).

#4. Gromada Herkulesa

Messier 13, M13 lub NGC 6205. Gromada kulista w gwiazdozbiorze Herkulesa. Została odkryta w 1714 roku przez Edmunda Halleya. 1 czerwca 1764 roku Charles Messier dodał ją do swego katalogu jako M13. Średnica tej gromady to 145 lat świetlnych, a jej odległość od Ziemi to 25,1 tysiąca lat świetlnych. Jest największą i najjaśniejszą gromadą północnego nieba. Szacuje się, że może zawierać nawet do miliona gwiazd.

#5. Plejady

W katalogu Messiera M45 lub Messier 45. Miłośnikom motoryzacji ta gromada znana jest z logo Subaru (Subaru oznacza właśnie Plejady). Najbardziej znana gromada północnego nieba. Można ją podziwiać gołym okiem. Ale już przy użyciu niewielkiej lornetki, lunety lub prostego teleskopu (powiększającego około 120 razy) można osiągnąć przepiękny efekt wizualny. Gromada znajduje się w odległości 444 lat świetlnych od Ziemi i jest młodą gromadą, mającą raptem 100 milionów lat. Gromada otoczona jest niebieską mgławicą, jednak widać ją dopiero po użyciu odpowiednich technik fotograficznych.

#6. Galaktyka Wir

Messier 51, M51 lub NGC 5194. Galaktyka spiralna o małym jądrze. Łatwo ją odszukać, bo na niebie znajduje się blisko ostatniej gwiazdy dyszla Dużego Wozu. Znajduje się w odległości 25,74 miliona lat świetlnych od Ziemi. Została odkryta 13 października 1773 roku przez Charlesa Messiera. Galaktyka ta ma 60 000 lat świetlnych średnicy. Była to pierwsza galaktyka, w której zauważono spiralną strukturę. Towarzysz Galaktyki Wir, galaktyka NGC 5195, znajduje się na końcu jednego z ramion galaktyki Wir. Pod wpływem przyciągania NGC 5195 jedno z ramion M51 zostało rozciągnięte w przestrzeni. W przyszłości NGC 5195 zostanie całkowicie pochłonięta poprzez galaktykę Wir.

#7. Czarna dziura

Najbardziej tajemniczy obiekt we Wszechświecie. Jest to obszar czasoprzestrzeni, którego nic (łącznie ze światłem) nie może opuścić. Zgodnie z ogólną teorią względności, do jej powstania niezbędne jest nagromadzenie dostatecznie dużej masy w odpowiednio małej objętości. Czarną dziurę otacza matematycznie zdefiniowana powierzchnia nazywana horyzontem zdarzeń, która wyznacza granicę bez powrotu. Nazywa się ją "czarną", ponieważ pochłania całkowicie światło trafiające w horyzont, nie odbijając niczego, zupełnie jak ciało doskonale czarne w termodynamice. Podejrzewa się, że takie czarne dziury istnieją w centrach galaktyk, które utrzymują się w całości dzięki oddziaływaniom grawitacyjnym czarnych dziur. Naukowcy szacują, że w centrum Drogi Mlecznej znajduje się czarna dziura o masie równej 4 000 000 mas Słońca.

#8. Mgławica Kraba

M1, Messier 1 czy NGC 1952. Jest to pierwszy obiekt wpisany przez Messiera do katalogu, który tworzył. Mgławica została zaobserwowana po raz pierwszy w 1731 przez Johna Bevisa. Jest skojarzona z supernową zauważoną przez chińskich oraz arabskich astronomów w 1054. Mgławica znajduje się 6,3 tysiąca lat świetlnych od Ziemi, jej średnica to 11 lat świetlnych. W jej centrum znajduje się pulsar obracający się 30 razy na sekundę. Mgławica ta zasilana jest właśnie dzięki temu pulsarowi. Mgławica ta leży praktycznie w płaszczyźnie ekliptyki, co jest bardzo dobre dla astronomów, ponieważ jest ona okresowo zasłaniana przez Słońce, Księżyc i planety Układu Słonecznego. Dzięki takim zasłonięciom odkryto koronę słoneczną, gdyż o ile Słońce nie zakrywa Mgławicy, to jego korona już tak. Korona słoneczna przechodzi przed Mgławicą Kraba każdego roku w czerwcu. Zmiany w odbieranych falach radiowych w tym czasie mogą zostać wykorzystane do badania gęstości i struktury korony. Odkryto w ten sposób, że korona sięga w przestrzeń dużo dalej, niż sądzono. Zauważono też, że jej gęstość jest zmienna. Czasami, choć niezwykle rzadko, na tle Mgławicy Kraba przechodzi Saturn. Ostatnie takie zjawisko miało miejsce w 2003 i było pierwszym od 1296, następne zdarzy się dopiero w 2267. Astronomowie użyli Teleskopu Chandra, by zaobserwować przechodzącego przed mgławicą Tytana, księżyc Saturna. Na podstawie pochłanianego przez atmosferę Tytana promieniowania, naukowcy zmierzyli jej grubość na 880 km. Jak widać, to bardzo pożyteczna mgławica i nie dziwota, że znalazła się na pierwszym miejscu w katalogu Messiera (świadomie lub nie).

Do opisów korzystałem z zasobów Wikipedii, NASA i własnej wiedzy. Bo mam teleskop, obserwuję niebo i kocham to robić.