@madzialena82 ! Czekam już jakiś czas aż stanieje, ale zaczynam słabnąć, grałaś już?

Nie żebym był niegrzeczny i resztą olał, ale ewentualnie może @salival jeszcze próbował, tak mi się wydaje

pffff a o mnie nie pamięta

:sawpel miałem spróbować, ale nie spróbowałem Jedyne kunie na jakie czekam, to te z RDR2

:uczulony Powiedz mi tylko, a grałeś?

:sawpel Nie pamiętam

:uczulony Wybacz, że w Ciebie zwątpiłem

Jak odczucia?

tak do około 40 lvl jest spoko i nawet fabuła ciągnie granie, później zostaje tylko grind a fabuła już nie kręci tak mocno. Jedynym wyzwaniem zostają moby z aurami.
Ale ostatni raz w to grałem 4/1/2018 może coś się zmieniło.

Wyszedł patch dodający hard mode, którego chcieli gracze. Teraz ponoć gra się ciut lepiej, bo nie jest tak łatwo.

To jak tam, grał ktoś jeszcze? Jest promka ładna w PS Store na Prince's Edition więc kupiłem w końcu

:sawpel nie kupię ( chyba ), jeszcze nawet nie rozpakowałem RDR2 i nie ukończyłem SotTR

:salival Wprowadziłem sobie zasadę. Nie kupuję żadnej nowej gry, dopóki nie skończę rozpoczętej (skończenie może również oznaczać znudzenie i brak chęci do odpalenia). Tym sposobem mam rozpoczęte na PC Tales of Berseria, a na PS4 nie było nic, bo znudziły mi się postgame lochy w FF XV, mogłem więc zakupić Ni no kuni :P

:sawpel a czy brak chęci rozpakowania nowej gry można uznać za jej ukończenie?

:salival Osobiście uznałbym ją za brak chęci do odpalenia i pójście za hypem :P

Przegrałem kilka godzin, swoje spostrzeżenia dla chętnych i potomnych:

Ni no kuni II ma się do Ni no kuni jak Final Fantasy X do Fianl Fantasy XIII. Niby ta sama gra, niby podobna, ale jednak zupełnie inna. Widać, że nie jest to już część robiona wspólnie z Ghibli. To nie jest już urocza bajka przepełniona Ghiblowymi radością i miłością. Gra jest doroślejsza, mniej przyjazna, stworzona z myślą o starszych graczach, ale nadal posiadająca styl graficzny poprzednich części.

Jest znacznie dynamiczniej względem poprzedniej części, zarówno pod względem rozgrywki jak i fabuły. System walki to typowe action-rpg z silnym i słabym atakiem, unikami, blokiem oraz atakami dystansowymi. Twórcy prawdopodobnie z powodu tej zmiany znacząco obniżyli poziom trudności, więc granie na środkowym poziomie trudności jest lekkkie i przyjemne. Nie mam pojęcia jak łatwiejszy, bo nie było sensu go uruchamiać, z kolei najtrudniejszy dopiero wymaga od gracza używania uników żeby nie padać za często. Dziwne to takie, niby gra wymaga od gracza więcej, ale poziom trudności poleciał w dół na łeb na szyję.

Polecieli po bandzie muzycznie, chyba wszystkie utwory do tej pory to lekko zmienione utwory z jedynki. Mam wrażenie, że Joe Hisaishi wcale nie brał już w tej części udziału, po prostu wykorzystali jego utwory raz jeszcze bo nie potrafili stworzyć niczego lepszego.

Grafika została zmieniona na styl mniej bajkowy, a bardziej growy, że tak powiem. Widać, że nadal mocno trzymają się stylu z części pierwszej, ale ponownie wydoroślało to. Postacie nie wyglądają już jak z Ponyo, raczej jak ze Spirited Away bądź Ruchomego Zamku Hauru.

Póki co daleko nie zaszedłem, ale przyznaję, że wciąga mocno i dzięki swojej dynamiczności trzyma mocniej niż część pierwsza, zwłaszcza, że nie trzeba grindować ani szukać po mapie ukrytych zadań żeby móc levelować umiejętności. Higglediesy są super, a zwłaszcza ich animacje w trakcie ładowania poziomów.

Tak czuję, że chyba od razu po powrocie wracam do grania